[Verse 1: UnknownArtist]

Στέκομαι εδώ, σε βλέπω απέναντι
Η κοινωνία μας θρέφει και μας σκοτώνει στο λεπτό
Αν παρεκλίνεις από την πορεία, φτιάξεις δικιά σου ευθεία
Θα βρεις τον εαυτό σου στο χώμα ή στο κενό
Με μανία, κοράκια πίσω από την πλάτη σου
Ψάχνουνε τη στιγμή για να πατήσουνε σε κάθε σου αδυναμία
Κάνε λάθος, νιώσε ενοχές, νιώσε τύψεις, νιώσε σκάρτος
Σειρήνες απ' το βάθος μου τρυπάν τα αυτιά
Μα προσπαθώ να στέκομαι σαν βράχος
Ειν' το πάθος που με ρίχνει χαμηλά, με ρίχνει κάτω στο
Έδαφος, ξέρω πως
Δεν θα βγω έξω ανέπαφος, συνεπώς
Πάνε μέρες να νιώσω ανέμελος
Και βλέπω, βλέπω τον εαυτό μου να σπάει
Σε καθημερινή βάση και κατεβάζω την τάση
Οι γύρω μου πια δεν με παν και μου λένε πως έχω αλλάξει
Πως δεν φαίνομαι πια εντάξει, κάποιος να μου φωνάξει
Κι όλοι τρέχουν...
Μαχαίρια που εξέχουν
Δόντια που από το στόμα προεξέχουν και δαγκώνουν!
Οι ελπίδες μας τυφλώνουν και οι φόβοι τις σκοτώνουν είδες
Τις στιγμές σου στο τραπέζι ρίχτες, πάνε νύχτες...
Πάνε μέρες που ξυπνάω χαρούμενος
Πάνε νύχτες που κοιμάμαι με ηρεμία, νηνεμία στο νου
Διφορούμενος εαυτός που ψάχνει χώρο παντού
Απ' την άκρη του μυαλού μου πετάω και φεύγω...

[Hook: UnknownArtist, Γιάννης Λάζαρης] (x2)

Κι ό,τι δεν πήραμε θα βρούμε στην πορεία
Κάθε μέρα και μια νέα εμπειρία για να ζήσω
Και ό,τι χάσαμε αυτό έχει σημασία
Πάμε γι άλλα, έχω θρύψαλα στα χέρια μου να σφίξω

[Verse 2: Γιάννης Λάζαρης]

Πρέπει ν’ αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο
Να πέσω χαμηλά, να σπάσω τα δεσμά
Να σ’ αγκαλιάσω τελελυταία φορα, μετά να φύγω μακριά
Αυτόν τον τόπο να χαζεύω από ψηλά
Καταιγίδες να ζήσω και συμφορά
Να λερωθώ και να μείνω γυμνός γι αυτά τ’΄αυτιά, εικονικά
Κοιμάμαι ακόμα κι εγώ μ’ ένα ζευγάρι ακουστικά
Φυσικά, Η μουσική είναι συντροφιά
Χάρη σ’ αυτή θα είμαι εκεί σε βράδια μοναχικά
Σου γράφω παιδικά
Γιατί όποιος έμεινε παιδί δεν πέθανε πραγματικά
Κουτί ξύλινο, δίχως κλειδαριά. Προς όλους ανοιχτός
Μα κάποια τα κρατώ κρυφά στο κάτω μέρος
Μέσα χειμώνας, έξω θέρος. Στην πληγή μου βέλος όσα λες
Τραύμα το χθες όπως στο μέτωπο μου ουλές. Μου λες
“έχεις τα χάλια σου από χθες”
Με μια κουβέντα έχεις γεννήσει τις σκέψεις αυτές...

Μακάρι να είχα μια φωνή σαν του Glen
Σαν τον Θάνο σημασία να μην έδινα στα “Δεν”
Να είχα τ’ Όμικρον μόνο όχι να πιάσω το μηδέν
Να σου προσφερα γαληνη όπως προσφέρει ο Mos Def σε μένα
Όσα έχω γραμμένα στην καρδιά σου να ‘μεναν χαραγμένα
Τα χέρια μου δεμένα
Και το σώμα μου να ιδρώνει γιατί πάνω μου εσένα έχω
Να είχα μια ... δυό λέξεις να μοιραστώ
Ή σ’ οσα έχω ν’ αρκεστώ, μα το Χριστό
Αν σε πετύχω έχω δυο λόγια να σου πω
Σ’ ευχαριστώ, πήρα τα πάντα απο σένα
Κι είσαι ένα κράμα των ανθρώπων που αγαπώ

[Hook: UnknownArtist, Γιάννης Λάζαρης] (x2)

Κι ό,τι δεν πήραμε θα βρούμε στην πορεία
Κάθε μέρα και μια νέα εμπειρία για να ζήσω
Και ό,τι χάσαμε αυτό έχει σημασία
Πάμε γι άλλα, έχω θρύψαλλα στα χέρια μου να σφίξω

[Outro: Γιάννης Λάζαρης]
Αρχίζω ν’ αντιμετωπίζω τα λάθη μου
Θυμίζω κι αντικατοπτρίζω την αγάπη μου
Μέσα στο θέατρο του κόσμου θα ερμηνεύσω το κομμάτι μου
Πήρα το χώρο με τη στάση μου